Dzień IX - nawrócenie ekologiczne

październik 3, 2019 o 14:01

3 października 2019, dziewiąty dzień nowenny przed uroczystością św. Franciszka

nawrócenie ekologiczne

Prezentacja tematu (Instrum. 99-100. 102-103)

Fundamentalnym wymiarem przyczyny grzechu istoty ludzkiej jest oddzielenie się od natury i nieuznawanie za bycie jej częścią, eksploatowanie jej bez ograniczeń, a tym samym zerwanie pierwotnego przymierza między stworzeniem a Bogiem (por. Rdz 3,5). „Harmonia między Stwórcą, ludzkością a całym stworzeniem została zniszczona, ponieważ człowiek usiłował zająć miejsce Boga, odmawiając uznania siebie za ograniczone stworzenie” (LS 66). Po grzechu pierworodnym i potopie Bóg ponownie ustanawia ponowne przymierze człowieka ze stworzeniem (por. Rdz 9,9-17), wzywając go, aby je chronił.

Pojednanie ze stworzeniem, do którego zaprasza nas Papież Franciszek (por. LS 218), zakłada przede wszystkim przezwyciężenie bierności, podobnej do postawy króla Dawida, odrzucającego przyjęcie misji (por. 2 Sam 11,1). Proces grzechu króla Dawida rozpoczyna się od zaniedbania (zostaje w swoim pałacu, kiedy wojsko znajduje się na polu bitwy), konkretyzuje się w popełnieniu czynów nagannych w oczach Boga (cudzołóstwo, kłamstwo i morderstwo), w które następnie angażuje inne osoby, tworząc sieć współudziału (2 Sam 11,3-25). Kościół również może ulec takiej pokusie pozostania zamkniętym w sobie, odrzucając misję głoszenia Ewangelii i uobecniania Królestwa Bożego. Odpowiedzią jest Kościół „wyruszający w drogę” . Kościół, który konfrontuje się z grzechem tego świata, grzechem, który nie jest mu obcy (por. EG 20-24). Jak mawiał św. Jan Paweł II, jest to grzech nie tylko osobisty, ale także społeczny i strukturalny (por. RP 16; SRS 36; SD 243; DA 92) i, jak ostrzega papież Franciszek, „wszystko jest ze sobą powiązane” (LS 138). Kiedy „człowiek ogłasza siebie jako niezależnego od rzeczywistości i staje się władcą absolutnym, kruszy się sama podstawa jego istnienia” (LS 117). Chrystus odkupia całe stworzenie poddane przez człowieka grzechowi (por. Rz 8,19-22).

Proces nawrócenia, do którego powołany jest Kościół, wymaga oduczania się, uczenia się i ponownego uczenia się. Droga ta wymaga spojrzenia krytycznego i samokrytycznego, pozwalającego określić to, czego musimy się oduczyć, tego co szkodzi wspólnemu domowi i jego mieszkańcom. Musimy przebyć wewnętrzną drogę do przyznania się do tej grzesznej mentalności, która uniemożliwia nam pojednanie się z nami samymi, drugim człowiekiem i całą przyrodą; jak powiedział papież Benedykt XVI, „Ponieważ tak rozległe stały się pustynie wewnętrzne, na świecie mnożą się zewnętrzne pustynie” (Homilia Mszy inaugurującej pontyfikat, 24 kwietnia 2005). W pojmowaniu tego procesu zaskakuje nas mądrość rdzennych mieszkańców. Ich życie codzienne jest świadectwem kontemplacji przyrody, troski o nią i niezwykłej bliskości z nią. To oni pokazują nam co znaczy być częścią środowiska, jak nim zarządzać teraz i w przyszłości. Dlatego musimy od nowa nauczyć się budować nasze relacje obejmujące wszystkie wymiary naszego życia oraz podjąć osobistą i wspólnotową ascezę, która pozwoli nam „wzrastać w radosnej wstrzemięźliwości” (LS 225).

W Piśmie Świętym nawrócenie jest przedstawiane jako przejście od grzechu do przyjaźni z Bogiem w Jezusie Chrystusie. Dlatego staje się częścią procesu dojrzewania wiary (por. Mk 1,15). Nasze spojrzenie na rzeczywistość amazońską z perspektywy wiary sprawiło, że mocniej doceniamy dzieła Boże w stworzeniu i jego narodzie ludzkim, ale także obecność zła na różnorodnych poziomach: kolonializmu (zniewolenia), mentalności ekonomiczno-merkantylistycznej, konsumpcjonizmu, utylitaryzmu, indywidualizmu, technokracji czy kultury odrzucenia.

Modlitwa franciszkańska

Panie, uczyń mnie narzędziem Twojego pokoju
Abym siał miłość tam, gdzie panuje nienawiść
Wybaczenie tam, gdzie panuje krzywda
Jedność tam, gdzie panuje rozłam
Prawdę tam, gdzie panuje błąd
Wiarę tam, gdzie panuje zwątpienie
Nadzieję tam, gdzie panuje rozpacz
Światło tam, gdzie panuje mrok
Radość tam, gdzie panuje smutek

Spraw Panie, abym mógł
Nie tyle szukać pociechy Co pociechę dawać
Nie tyle szukać zrozumienia Co rozumieć
Nie tyle szukać miłości Co kochać

Albowiem dając - otrzymujemy
Wybaczając – zyskujemy przebaczenie
A umierając – rodzimy się do wiecznego życia.
Przez Jezusa Chrystusa Pana naszego. Amen

Czytanie Ewangelii z dnia (Łk 10, 1-12)

albo:

Słowa Ewangelii wg św. Łukasza (Łk 19, 1-10)

Potem wszedł do Jerycha i przechodził przez miasto. A pewien człowiek, imieniem Zacheusz, który był zwierzchnikiem celników i był bardzo bogaty, chciał koniecznie zobaczyć Jezusa, któż to jest, ale sam nie mógł z powodu tłumu, gdyż był niskiego wzrostu. Pobiegł więc naprzód i wspiął się na sykomorę, aby móc Go ujrzeć, tamtędy bowiem miał przechodzić. Gdy Jezus przyszedł na to miejsce, spojrzał w górę i rzekł do niego: «Zacheuszu, zejdź prędko, albowiem dziś muszę się zatrzymać w twoim domu». Zszedł więc z pośpiechem i przyjął Go rozradowany. A wszyscy, widząc to, szemrali: «Do grzesznika poszedł w gościnę». Lecz Zacheusz stanął i rzekł do Pana: «Panie, oto połowę mego majątku daję ubogim, a jeśli kogoś w czymś skrzywdziłem, zwracam poczwórnie». Na to Jezus rzekł do niego: «Dziś zbawienie stało się udziałem tego domu, gdyż i on jest synem Abrahama. Albowiem Syn Człowieczy przyszedł odszukać i zbawić to, co zginęło». Oto Słowo Pańskie

Z Pism św. Franciszka z Asyżu (Reguła Niezatwierdzona 23,1-3)

Wszechmogący, najświętszy i najwyższy Boże, Ojcze święty (J 17, 21), i sprawiedliwy, Panie, królu nieba i ziemi (por. Mt 11, 25), dzięki Ci składamy z powodu Ciebie samego, że Twoją świętą wolą i przez jedynego Syna Twego stworzyłeś z Duchem Świętym wszystkie byty duchowe i cielesne, a nas uczyniłeś na obraz i podobieństwo (por. Rdz 1, 26) Twoje i umieściłeś w raju (por. Rdz 2, 15). My zaś upadliśmy z własnej winy. I dzięki Ci składamy, że jak stworzyłeś nas przez Syna Twego, tak przez świętą miłość Twoją, którą nas umiłowałeś (por. J 17, 26), sprawiłeś, że On, prawdziwy Bóg i prawdziwy Człowiek, narodził się z chwalebnej zawsze Dziewicy, błogosławionej, świętej Maryi i przez Jego krzyż i krew, i śmierć zechciałeś nas wykupić z niewoli.

Rozważanie

Zacheusz staje się swoistym znakiem dla nowoczesnego społeczeństwa, próbując przeciwstawić ludzką małość sztucznym strukturom. Jesteśmy społeczeństwem pozorów, operacji plastycznych i dbania o wizerunek. Pan Jezus, zapraszając Zacheusza do tego, by zszedł z drzewa pozwala mu zobaczyć własną małość i rozpocząć proces przemiany począwszy od uczciwości życia. Mówiąc o przemianie ekologicznej jest oczywiste, że musimy przestawić się na życie prostsze i oszczędne. Należy wyzbyć się przejawów wyższości, kontroli i pazerności. Jakże ważne jest zwracać poczwórnie to, co przywłaszczyliśmy sobie, nie mając do tego prawa. Przemiana ekologiczna przechodzi przez pochylenie się znad postawy egoizmu, by spotkać się oko w oko ze spojrzeniem bliźniego, a w szczególności z siostrą matką ziemią.

Święty Franciszek uczy nas, by patrzeć na stworzenie jak na siostrę. Tylko mając to przekonanie możemy zapoczątkować naszą przemianę ekologiczną. Nie docenimy w należyty sposób istoty żywej, jeśli będziemy myśleć, że jest ona rzeczą bez jakiegokolwiek znaczenia, z której możemy czerpać, by później się jej pozbyć. Taka przemiana jest postawą, która ma ścisły związek z wiarą w Chrystusa, jako że chodzi tutaj o codzienne ćwiczenie formowania się wraz z Nim. Prawdziwa przemiana rodzi się z wiary i z miłości, a nie ze strachu. Bez wiary dojdziemy tylko do prób zyskania kontroli, zapewne wynikających ze strachu przed nieszczęściem czy samozniszczeniem. Pamiętajmy o starym powiedzeniu: “Bóg przebacza zawsze, człowiek czasami, natura zaś nigdy”. Wszystko, co zrobimy przeciwko niej, obrócimy się przeciwko nam, w tej lub innej formie. Przemiana musi nas zaprowadzić do pojednaniem ze stworzeniem, z Amazonią oraz z jej mieszkańcami.

Sugestie do refleksji:

Z jakich powodów musimy przeprosić stworzenie?
Jakie środki musimy przedsięwziąć, by poprawić naszą relację z naturą?
Zdobyć się na jakiś gest lub znak pojednania ze stworzeniem.

Prośby

Za Kościół, aby budował integralny pokój, w którym można odnaleźć obecność Boga w naturze. Ciebie prosimy...
Za ojca świętego, kapłanów i wszystkie osoby konsekrowane, aby zawsze były wrażliwe na głos Amazonii i umiały zawsze w nim rozpoznać ziarno Słowa Bożego. Ciebie prosimy...
Za naszych rządzących, aby nosili w swoim sercu prawa i potrzeby natury oraz ludów w dobrowolnym oddaleniu i w ten sposób stali się częścią procesu szczerego nawrócenia ekologicznego. Ciebie prosimy...
Za nas wszystkich tutaj zgromadzonych, abyśmy zrozumieli, że inkulturacja nas nie dzieli, lecz jednoczy. Ciebie prosimy...

Ojcze nasz...

Modlitwa końcowa za Synod Panamazoński

Boże Ojcze, Synu i Duchu Święty,
oświeć swoją łaską Kościół, który jest w Amazonii.
Pomóż nam przygotować z radością, wiarą i nadzieją
Synod Panamazoński:
„Amazonia: nowe ścieżki dla Kościoła
i dla integralnej ekologii ”.
Otwórz nasze oczy, nasz umysł i serce
Po to by przyjąć to co Duch Św.
mówi do Kościoła w Amazonii.

Wzbudź uczennice i uczniów-misjonarzy,
którzy poprzez słowo i świadectwo życia
będą głosić Ewangelię narodom Amazonii,
będą bronić ziemi, roślinności i rzek regionu,
przed zniszczeniem, zanieczyszczeniem i śmiercią.

Niechaj Nasza Pani z Nazaretu, Królowa Amazonii,
wstawia się za nami,
by nigdy nie brakowało nam odwagi i zaangażowania
iść ramię w ramię z Jej Synem Jezusem. Amen!

Dzień IX - nawrócenie ekologiczne

nawrócenie ekologiczne

Stwórz swoją stronę internetową lub sklep internetowy z Mozello.