moja Pierwsza Komunia

wrzesień 12, 2020 o 16:46,

Jestem księdzem z długim stażem, ale pewne kościelne zjawiska powszechne mnie skutecznie ominęły i nie mam o to pretensji, wręcz przeciwnie - dziękuję za to Bogu... (nie udało mi się uciec tylko kolędzie, która w obecnej postaci ciągle jeszcze jest chodzeniem z tacą, choć tu też zachodzą pewne zmiany)

Jednak co się odwlecze... pandemia wywróciła nasz świat doznań wszelakich do góry nogami i także moje kapłańskie życie doznało paru wstrząsów - jednym z nich była właśnie Pierwsza Komunia święta.

Nie, to nie była zwykła Komunia jaką znamy z naszych parafii... tu wszystko było inne...

Najpierw dlatego, że dzieci było... jedno ;) Tak, to była Pierwsza Komunia Łucji, której rodzice zdecydowali, że będzie ona w ich parafii rodzinnej ale w gronie rodziny i przyjaciół ze Wspólnoty. Drugie novum - księdza wybrała sama Łucja, a nie wiedzieć czemu wybrała właśnie mnie... nie próbowałem odmawiać, ba... poczułem się wybrańcem losu, zaskoczonym, że nawet dzieci mogą mnie lubić;)

Potem też wszystko było inaczej. Najpierw ksiądz się spóźnił (miałem Mszę w Schronisku Brata Alberta i musiałem przemieścić się na peryferie Wrocławia).

Na "normalnej" Komunii to ksiądz na pewno dostanie kwiaty od dzieci albo rodziców w podziękowaniu - tym razem kwiaty dostała Łucja ode mnie - prawda, że pasują?

A potem miało być wprowadzenie Łucji do kościoła od drzwi wejściowych... taka mini-procesja. Myśl o tym, że ja będę szedł przodem, a ona sama za mną była dla mnie jakoś nie do przyjęcia, że poprosiłem ją: "podaj mi rękę" i weszliśmy razem... Teraz widzę, że przesadziłem z tym bukietem (szczerze powiem, że dostałem je chwilę wcześniej od "Brata Alberta" i pomyślałem, że zrobię z nich najlepszy z możliwych użytków - podaruję kwiaty kobiecie). Kwiaty są za wielkie, ale Łucja powiedziała, że chce z nimi wejść...

W tamtej chwili było to dla mnie takie spontaniczne i naturalne, ale dzisiaj, gdy patrzę na to zdjęcie przychodzi mi na myśl obraz ojca, który wprowadza swoją córkę do kościoła, aby oddać ją ukochanemu, którego wybrała... tak, w takich chwilach czuję się ojcem Henrykiem (patrz niekończące się dyskusje jak nas zwać), który podprowadza Łucję ku spotkaniu z Jezusem... to On na nią czeka, to On jest Tym, który sKOMUNIkuje/zjednoczy się z nią w nowy, szczególny sposób. Dla mnie był to bardzo ważny i chyba najbardziej wzruszający moment całej liturgii.

Potem było wszystko normalnie... w kościele było dużo dzieci, ale to ja miałem mikrofon, więc moc była mimo wszystko ze mną ;)

Gdy patrzę na to, jak Łucja, jak inne dzieci przeżywają liturgie, modlitwy... kościół, to wiem, że prawdziwa katechizacja, autentyczny przekaz wiary dokonuje się w rodzinie.

A na koniec - jak to zawsze bywa - muszą być podziękowania i wierszyki ;) No właśnie... u nas było natomiast dziękczynienie, uwielbienie Pana Boga - i to bez kartek i rymów, ale spontaniczne i radosne... zresztą zobaczcie sami

było dość chaotycznie, ale kto powiedział, że Pan Jezus lubi musztrę ;)

Prawdą jest. że "usta dzieci i niemowląt oddają Ci chwałę" (Ps 8,3)

Taka była moja Pierwsza Komunia, albo lepiej - nasza Pierwsza Komunia: Łucji i moja... za co jestem bardzo jej i Panu Bogu wdzięczny... ja ojciec Henryk ;)

moja Pierwsza Komunia

Stwórz swoją stronę internetową lub sklep internetowy z Mozello.