a co z nią będzie? (J 21,21)

wrzesień 20, 2020 o 12:27,

Często wracam do tego zdjęcia, do spotkania z tą śliczną, nieznajomą dziewczynką w trakcie naszej wprawy do jednej z wiosek na wyspie Palaui, gdzie pracują kapucyni z rdzenną ludnością wyspy. Patrząc na nią myślę, jak potoczą się jej losy? Jaka czeka ją przyszłość: czy skończy jakąś szkołę? Co będzie robić? czy podzieli los i historię biednych mieszkańców tej wyspy? Jak bardzo czas i miejsce urodzenia napiętnowały całe jej życie... to przecież nie jej wina, że mieszka na wyspie, gdzie nie ma ani prądu, ani tego, co nazywamy cywilizacją. A może to jej szczęście? A może to ona patrzy na nas, "z wielkiego świata", obwieszonych aparatami, goniących za wrażeniami bez cienia zazdrości? Tam właśnie żyją ludzie, którzy znają nasz cywilizowany świat i wcale nie pragną być jego częścią, żyją na jego obrzeżach, prosto, z tego, co im da morze i ziemia, a raczej las... żyją w społeczności, uważni na siebie nawzajem (ciekawe, oni nie wiedzą, co to zazdrość), żyją godnie - to, co jest ich domem jest dramatycznie proste, ale schludne i estetyczne...
Nigdy bym nie przypuszczał, że 25 rocznicę moich święceń będę przeżywał właśnie na tej wyspie, pośród tych prostych, ubogich ludzi... to jest najpiękniejszy prezent jaki mogłem sobie wymarzyć od Pana Boga. Potem "poprawiliśmy" jeszcze ten jubileusz Mszą w schronisku Brata Alberta we Wrocławiu... takiego jubileuszu nie miał chyba nawet papież Franciszek.

a co z nią będzie? (J 21,21)

Stwórz swoją stronę internetową lub sklep internetowy z Mozello.